Interne competitie ronde 21

Bestaat er nog gerechtigheid?

Maandag 3 maart 2008 zal me nog lang heugen. Er was weer een avondje interne competitie. Ik kwam Le tegen, de gozer die me zo had gedisst.

Na wat snelschaakpotjes tussen Le en Ewood, kwam de vervelende mededeling dat Willem Weitjens op sterven lag. Erg jammer, want het was een aardige man en ik heb geen afscheid kunnen nemen.

 

De indeling koppelde mij - alsof de duvel ermee speelt - tegen Le.
Ik heb nog nooit een officiële partij van 'm gewonnen. Uit alle partijen met een "normaal" speeltempo had ik welgeteld een halfje gescoord (uit drie partijen). Het begon allemaal met het Oliebollentoernooi eind 2003, in de invitatiegroep. Hoewel het "slechts" om snelschaken ging, was dit de eerste pijnlijke kennismaking met Le.
Op Ewood en PJF na had ik iedereen soepeltjes van het bord geschoven en met een overwinning in de slotronde zou ik met een beetje geluk gedeeld hebben gewonnen. Maar wat me tegen bijna iedereen wel lukte, lukte nu niet. Ik werd zelf weggeschoven en beschaamd nam ik het prijsje voor de derde plaats in ontvangst.

Iets meer dan een jaar later verloor ik van 'm op het SGS PJK. Een jaar later werd het remise, maar in Hengelo verloor ik weer...

Dat wilde ik nu beter doen. En hij vroeg er ook om. Het werd een schuifpartij, waarin ik wel ruimtevoordeel had. Zoals het ging, had ik het idee dat ik best goed stond. Maar hoe kraak je zo'n bunker? Le staat er namelijk om bekend dat hij goed weet hoe je niet hoeft te verliezen en ik weet amper hoe je moet winnen.
Het probleem was een beetje dat ik me bij een zet helemaal suf rekende, terwijl Le achteraf deed overkomen alsof-ie gewoon maar wat had gegokt. De voortzetting die ik koos, bleek wel goed te zijn, alleen dan had ik een "simpel" tussenzetje moeten doen. Nu pakte m'n eigen actie heel ongelukkig uit.
Het vervolg van de partij was niet om aan te zien. Steeds maakte ik op de belangrijkste momenten een slechte beslissing. Om Le niet teveel te dissen, zal ik maar zeggen dat ik nog remisekansen had in het eindspel.
Maar ja, ik koos natuurlijk weer de verkeerde zet.

 

De vormcrisis die me in november zo hevig had vastgegrepen, lijkt weer helemaal te zijn teruggekeerd.

Gelukkig vond ik troost uit de analyse. Geen idee waarom, maar het verdriet was weg.

 

De overige duels zijn me een beetje ontgaan.
Het Loensreptiel won zonder enige moeite van Max Kuperus. FM Henk had weinig moeite met Van Swinderen. Coen won van Bert en Ewood won na een merkwaardig lang duel van Guido Vijn.
Het zit Guido ook niet mee, gezien de sterke tegenstanders die hij krijgt. Alleen tegen Ewood leek het een kansloze missie.

Ondertussen wacht ik nog op het moment dat ik tegen m'n buurman mag spelen voor de beker. Daarna zal ik me moeten voorbereiden op een reeks zwartpartijen.
In de top 10 blijven wordt zo al lastig genoeg... :|