Bijna perfecte voorstelling Crowded House
Afgelopen zondag had ik een welkome afwisseling op het saaie geschrijf van een Bachelorthesis: ik ging - samen met mijn ouders, tante en Victor v K. - naar een concert van Crowded House. Deze band ken ik al vanaf toen ik nog een klein jochie was. Mijn verste herinneringen gaan terug tot de tijd waarin ik nog twee opa's en oma's had. Ik ben er dus mee opgegroeid.
Ik ben eigenlijk met bijna alleen maar Engelstalige muziek opgegroeid. Nooit had ik enig idee wat er nou bezongen werd, het enige wat ik herinnerde was hoe de klanken gingen. Bij benadering dan. Nederlandstalige muziek heb ik altijd knap waardeloos gevonden. Misschien juist omdat daarbij wel meteen duidelijk is wat er nou gezegd wordt. In een taal die je niet kent komen de rijmpjes veel minder oppervlakkig over, dus waardeerde ik het meer. Inmiddels speelt de taalbarrière een mindere rol, maar nog steeds boeit het me niet waar een lied nou over gaat. Als het maar mooi klinkt. Dat is bij Crowded House altijd wel in orde.
Reis
Het was inmiddels vijf uur 's middags en we gingen op pad. Eerst werd m'n tante opgehaald, gevolgd door Viktor. Oorspronkelijk zou Ewood meegaan, maar hij had de dag erop belachelijk vroeg een tentamen, waardoor hij niet op een normale manier op tijd in Enschede kon zijn. Daardoor ging Viktor - vader van Nederlands bange hoop in dagen, het schaaktoptalent Robin v K. - voor hem in de plaats. Als muzikant was hij een waardig vervanger.
Hoewel het concert pas om acht uur zou beginnen, wilden we er eerder zijn, want we zouden daar in de buurt nog gaan eten. We kwamen echter in de file te staan, maar gelukkig loste deze al snel op. Vervolgens moest de auto geparkeerd worden. Loulou dook eerst een parkeergarage in, maar dat leek de dames niks, want we hadden jaren geleden, bij een ander concert, ergens op een veldje gestaan. Loulou reed daarom maar weer achteruit de helling op. We reden een paar rondjes, op zoek naar parkeermogelijkheden. Bij een bank was een enorm parkeerterrein en nergens stond dat we er niet mochten parkeren. Bij nadere inspectie bleek dat niet zo te zijn, dus gingen we maar weer verder zoeken. Uiteindelijk hadden we een stoffig veldje gevonden, maar daar had m'n pa weer geen goed gevoel bij. Terwijl wij richting de ArenA liepen, ging Loulou de auto maar weer in zo'n parkeergarage zetten.
Daarna gingen we een hapje eten in een drukke vreethut of zo. Het was inmiddels half acht geworden en we gingen voorzichtig naar de HMH. Nadat de kaartjes waren gecontroleerd, kochten m'n ouders nog een T-shirt. We zaten vrij dicht bij de ingang, op vrij grote afstand van het podium. Ik herinnerde me de zaal weer, waar ik vijf jaar geleden ook was geweest. Toen was er een concert van de Finn-Brothers en stond ik helemaal achteraan, onder het "balkon" en achter de laatste stoelen. Het was een geweldige plaats, met een mooi uitzicht en weinig mensen die je begluren. Destijds waren er vooraan staanplaatsen, nu waren het zitplaatsen.
Voorprogramma
Langzaam druppelden de mensen binnen. Ik zat op mijn horloge te kijken. De wijzer kroop bij wijze van spreken naar de "12" toe* en ik werd steeds "meer zenuwachtig". Om acht uur ging er een soort gong en kwam het voorprogramma. Vreemd, ik dacht dat het voorprogramma altijd al van tevoren bezig was, als een soort sfeerverhogend achtergrondkoortje. Nu hadden ze echter de aandacht van iedereen. Het zullen wel jonge talenten uit Nieuw-Zeeland zijn geweest, maar echt veel konden ze er niet van. De zanger had een verrotte stem en verder was het ook niet veel soeps. Viktor v K. vond dat ze ook niet al te best gitaar konden spelen, maar daar weet hij dan ook meer van dan ik.
Het voorprogramma duurde en duurde maar. Het was inmiddels bijna kwart voor negen, toen ze er maar mee nokten. Daarna werd het podium nog verbouwd en was het inmiddels negen uur geworden.
Het concert
Toen het podium uiteindelijk naar wens was, begon het publiek zich te roeren. De "helden" waren het podium opgekomen. Jammer genoeg kon ik vanaf mijn plek niet veel zien, maar het begon meteen goed met I feel possessed, wat ik een opmerkelijk openingsnummer vond, maar zeker geen slechte. De drummer had er zo te horen duidelijk zin in, zo hard als zijn slagen klonken. Prachtig. En dan Neils stem, die een welkome afwisseling was vergeleken die kraai van het voorprogramma. Zijn stem is in al die jaren niet veranderd.
Vervolgens kwamen er veel nieuwere nummers aan bod. Ik kende ze niet, maar kwalitief was het weer eens hoogstaand. Op een CD zouden ze niet misstaan. Vooral dat aanstekelijke Say that again klonk geweldig. Daarnaast kan natuurlijk Amsterdam niet onvermeld blijven. Tussendoor kwamen nog wat "oude" nummers ter afwisseling.
Interactie
Na een tijdje begon Neil meer tegen het publiek te praten dan te zingen, alsof hij een stand-up comedian was. Ik volgde lang niet alles wat hij zei (mensen verstaan is niet mijn sterkste punt), maar uiteindelijk ging het over de politieke situatie. Net als in Belgixc3xab -waar ze de dag daarvoor optraden- zitten we hier in een politieke impasse. Hier kwamen enkele (gexc3xafmproviseerde?) rijmpjes over, zoals de suggestie dat Nederland en Belgixc3xab dezelfde premier moesten hebben, want dat was goedkoper of zo. Op het eind kwam er iets als "A Prime minister or a prime ministeress, or a man in a dress." Hij kent Rutte dus al.
Verder probeerde hij het publiek nog mee te laten zingen, wat wel aardig lukte. Later werden er nog twee 10-jarige jochies op het podium geroepen, waar ze een hardloopwedstrijd gingen doen. Volgens mij zijn ze tijdens het restant van het optreden op het podium gebleven, maar dat kon ik niet goed zien.
Hits
Op het eind kwamen er nog een beetje de hits. Ik vond het wel komisch dat het best rebelse Chocolate cake werd gespeeld. Later kwam ook nog het mooie Distant sun en was ik helemaal tevreden. Op het eind kwam er nog een toegift, maar de tijd was toen al bijna op. Daarmee kwam het einde aan een bijna perfecte voorstelling. Bijna, want Neil vergat zoals gebruikelijk geregeld zijn tekst, een klein, maar verwacht minpuntje.
Iets na elven was het afgelopen. We liepen naar buiten, waar het nog steeds niet helemaal donker was. Op de terugweg maakte zich een prettig gevoel van me meester, maar de dag erna wachtte weer de thesis.
Links:
Gerelateerde artikelen:
Ewoods weblog; 04-07 2007
* Ik heb een digitaal horloge
1 opmerking: